Kahramanmaraş’ın Elbistan ilçesinde deprem sonrası enkazdan sağ olarak kurtarılan Suriye uyruklu 16 yaşındaki Selsebile Azezi, deprem günü kardeşleriyle birlikte kar topu oynamak için izin istediklerini ancak annelerinin izin vermediğini anlatarak, “Annem karla 2 saat oynamamıza izin verseydi böyle olmazdı” dedi.<br /><br />Kahramanmaraş’ın Elbistan ilçesinde babası, annesi ve 5 kardeşi ile ikamet ettikleri 5 katlı apartmanın ilk depremde çökmesiyle enkaz altında kalan Suriye uyruklu 16 yaşındaki Selsebile Azezi, etraftaki vatandaşların çabalarıyla kısa sürede enkazdan sağ olarak çıkarıldı. Azezi, Elbistan’da yapılan ilk müdahalenin ardından Sivas Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi’ne sevk edildi. Burada tedavisi süren Azezi, yaşadığı korku dolu anları anlattı. Deprem gecesi kar yağdığını ve kardeşleriyle birlikte kar topu oynamak için annesine ısrar ettiklerini söyleyen Azezi, “Annem karla 2 saat oynamamıza izin verseydi böyle olmazdı, zaten hazırlanıp aşağıya inmemiz 2 saat sürerdi. Annem de kar topu oynamayı sever ama o an neden izin vermedi hala aklım almıyor. O an izin verseydi belki depreme dışarıda yakalanırdık ve kaçardık” dedi.<br /><br /><br /><br />“Ben çok ısrar etmeme rağmen yok dedi”<br /><br />Selsebile Azezi, çok ısrar etmesine rağmen annesinin izin vermediğinden bahsederek, “O gece kar yağmıştı ve ben anneme dışarıda oynayalım demiştim. Saat 02.00 civarıydı ve annem izin vermedi. Ben çok ısrar etmeme rağmen yok dedi ve yattık. Annem bağırmaya başladı, ben annemle babam tartışıyor sandım ve kalkmadım. Daha sonra diğer kardeşlerim de bağırmaya başladı ve ben de kalktım. Peteğin yanına geçip kafamı korudum yaşam üçgeni olması için. Binanın yan yattığını hissettim ve çöktü. Bina 5 katlıydı ve biz en üst katta oturuyorduk. Ranza, duvar ve evin çatısı üzerime yıkıldı. Orada oluşan boşluktan beni çıkardılar. Ben şoka girmiştim. Ailem etraftakilerden yardım istiyordu, ben de onları duyunca bağırmaya başladım. Ben enkazdan gözüküyordum ve kısa sürede çıkardılar beni. Beni en çok üzen ve etkileyen şey beni çıkardıkları zaman ayaklarımın kırık olacağını hiç düşünmezdim, kalkamayacağımı düşünmezdim. Beni çıkardıktan sonra bir kişi ayaklarımı kardıracaktı ve ben ayağımın katlandığını görünce çok kötü oldum. O görüntü beni benden aldı. ‘Bunlar benim ayaklarım değil’ dedim” diye konuştu.<br /><br /><br /><br />“İzin verseydi belki depreme dışarıda yakalanırdık ve kaçardık”<br /><br />Azezi, “Enkazın altında beni kurtarmayacaklarını düşündüm. O an biraz dumanlıydı ve ben öldüğümü sandım. Daha önce hiç deprem yaşamadım ve Elbistan’da deprem olacağını söylemediler. Allaha ‘Ben ölürüm ama kardeşlerime bir şey olmasın, onlar benden daha önemli’ falan dedim. Deprem anında ilk aklıma kardeşlerim geldi, ben kardeşlerimi çok seviyorum ve onlar olmadan olmaz. Ailem olmadan hayat sürmez. Elbistan’da enkazdan ilk çıkartılan bendim, Elbistan’da ilk depremzede benim. Annem karla 2 saat oynamamıza izin verseydi böyle olmazdı, zaten hazırlanıp aşağıya inmemiz 2 saat sürerdi. Annem de kar topu oynamayı sever ama o an nenden izin vermedi hala aklım almıyor. O an izin verseydi belki depreme dışarıda yakalanırdık ve kaçardık” dedi.