Victor Hugo'nun romanından uyarlanan Les Miserables müzikalindeki şarkının dediği gibi , "Ama kaplanlar geceleri gök gürültüsü kadar yumuşak sesleriyle gelirler." Hepimiz geceleri kendimizi yatakta dönüp dururken, dayanılmaz bir sırt ağrısı yüzünden tavana bakarken bulduğumuzda perişan olmuşuzdur; bu diş ağrısı veya kulak ağrısı veya diz ağrısı da olabilir. Gündüzleri de oradadır o ağrı ama gece daha da kötüleşir sanki ve asla dinlenmemize izin vermez. Soru şu: <strong><a href="https://samimihaber.com/saglik/">Ağrıyı</a> </strong>neden geceleri daha yoğun hissediyoruz? Bilim bu konuda ne diyor? Ağrı kimse için garip bir olgu değildir. Ancak onu tanımlamak karmaşıktır. Yıllar boyunca yapılan çok sayıda değişikliğin ardından, Uluslararası Ağrı Çalışmaları Derneği (IASP) 2020'de bunu "gerçek veya potansiyel doku hasarıyla ilişkili veya buna benzeyen hoş olmayan bir duyusal ve duygusal deneyim" olarak daraltmayı kabul etti. <strong>HOŞ OLMAYAN BİR DENEYİM</strong> Tanımı gereği hoş olmayan bir deneyim olduğu için, bu duyguyu olumsuz bir şey olarak düşünme eğilimindeyiz. Ancak insan karmaşık, ince ayarlı bir makinedir ve nadiren "sadece onun iyiliği için" var olan işlevlere sahiptir. Acının amacı, bir şeylerin ters gittiği konusunda bizi uyarmaktır; fiziksel bütünlüğümüzü tehdit edebilecek tehlikelerden korunmamıza yardımcı olan bir hayatta kalma mekanizmasıdır. Bir benzetme yapacak olursak: Beynimizin bize risk altında olduğumuzu söylemesi gereken ve bizi güvenliğe gitmeye teşvik eden bir alarm sistemidir. Ve bundan kaçınmamız gerektiğini hissetmemiz tatsız. Ancak bu, Descartes'ın zamanında sanıldığı gibi bir uyarana verilen bir tepki değildir (örneğin, yanan bir şeye dokunuyorum ve ağrı elimi çekmeme neden olduğu için beni yanmadan kurtarıyor). Modern anlayış onu beynimizin bir ürünü olarak anlar: bize nerede, ne kadar ve ne şekilde acıdığını söyleyen bu organdır. <strong>KAPI KONTROL TEORİSİ</strong> Öyleyse neden geceleri duyum artıyor ve bu, hayatta kalmaya nasıl yardımcı olabilir? Açıklama, beynimizin işleme sistemleri ve algı bilimi ile ilgilidir. 1960'larda Roland Melzack ve Patrick Wall Kapı Kontrol Teorisini önerdiler. Buna göre omurilikte ağrılı uyaranların beyne geçmesine izin veren veya vermeyen bir kapı vardır. Başka bir deyişle, kapının kapanmasına ve daha az acı hissetmemize neden olan bazı şeyler ve kapının açılmasına ve daha fazla acı hissetmemize neden olan başka şeyler olacaktır. Bir örnek, eğer bir darbe aldıysak, derimizi ovuşturmanın mekanik eylemidir: Sürtünme hissi, acı hissiyle rekabet eder ve ağrının daha az hissedilmesine neden olur. Gecenin sessizliğinde, gündüz yaşadığımız ve neredeyse unutmuş olduğumuz bazı rahatsız edici durumları hatırladığımızda, o kaplanların sesleri daha çok duyulur. Dikkatimizi dağıtacak ve kapıyı kapatmamıza yardımcı olacak hiçbir şey yok: görüntü yok, ses yok, başkalarıyla etkileşim yok. <img class="alignnone size-full wp-image-519673" src="https://samimihabercom.teimg.com/samimihaber-com/wp/uploads/2023/06/AGRI2.webp" alt="" width="1280" height="960" /> 1960'lardan beri yeni teoriler, yeni teknikler ve yeni bulgular ağrı bilimini besliyor. Geçen Eylül ayında Brain'de yayınlanan bir çalışma, gece vurgulama olgusunda olası bir kilit oyuncu olarak sirkadiyen ritimlere de işaret ediyor. Inès Daguet ve meslektaşları, ağrının günün en yoğun şekilde algılandığı saatin sabah 4 olduğunu buldukları yeni bir laboratuvar çalışması yürüttüler. Muhtemel bir açıklama uyku yoksunluğudur, çünkü bunun da etkili olduğu gösterilmiştir, ancak Daguet'nin modelinde sirkadiyen ritimlerin ağırlığı çok daha fazlaydı. Yaşadığımız bu fiziksel ve zihinsel değişiklikler, bağışıklık sistemi ve iltihaplanma ile ilgili olan kortizol ve melatonin gibi gün içinde sahip olduğumuz hormonların döngüsel seviyeleri ile ilgili olabilir. Ancak unutulmamalı ki bu deneysel bir çalışmadır, laboratuvar ortamında, katılımcılar doğal ortamlarında değiller (yataklarında uyurlar), ısı veren bir makine ile yapay olarak ağrılı uyaranlar alırlar. <img class="alignnone size-full wp-image-519676" src="https://samimihabercom.teimg.com/samimihaber-com/wp/uploads/2023/06/AGRIII.jpg" alt="" width="1280" height="853" /> Araştırmacılar Hadas Nahman-Averbuch ve Christopher D. King, yukarıdaki çalışma hakkında bir yorum yayınlayarak, evrimsel bir bakış açısıyla, yırtıcı hayvanlara karşı en çok geceleri uyuduğumuz için savunmasız olduğumuza işaret ettiler. Bu nedenle, bizi potansiyel tehlikeye karşı uyandırmak için daha düşük bir uyaran yoğunluğunun yeterli olacağı mantıklıdır. Nihayetinde, geceleri neden daha fazla acı hissettiğimizi anlamak için daha fazla araştırmaya ihtiyaç var, ancak görünüşe göre beynimiz hala bizi uyurken kaplanlar (bu durumda gerçek olanlar) tarafından yenmekten korumaya çalışıyor.